සුනේත්‍රාගේ කථාව story
"හෙලෝ.."
"හෙලෝ.. මේ.... සරත් ඉන්නවද?"
"සරත්? .. මේ වැරදි නම්බරයක්.. ඔහේ කවුද? කාටෙයි ඔහෙට කථාකරන්න ඕනේ?.."
"මිස්, මම පියල් කියල කෙනෙක් කථාකරන්නේ, මට කථාකරන්න ඕන පොලේ සෙල්ලං බඩු විකුණන සරත් අයියට"
"මේ .. ඔහේට වැරදිලා මේහේ ඇති සරතෙක් නෑ.. හැබෑට කවුද ඔහේට මගේ නම්බරේ දුන්නේ?"
"සරත් අයිය තමයි මේ නම්බර් එක දුන්නේ, ගිය මාසේ මගෙන් රුපියල් පන්දාහක් ණයට ගත්තා සතියකින් දෙනවා කියලා මාසයක් ගියා සල්ලි හම්බුන්නැති හින්ද තමයි දුන්න නම්බරේට කථා කළේ. අනේ මිස් තරහ නැතුව සරත් අයියට ෆෝන් එක දෙනවද?"
"මේ ඔහේ කොහේ හරිය යන හොරෙකුට අහුවෙලා. මේක වැරදි නම්බරයක්. මෙහේ ඇති සරතෙක් නෑ.. අපහු මේකට කොල්කරන්න එපා හරිය"
මේ මොන කරදයක්දැයි සිතමින් සුනේත්‍රා දුරකථනය විසන්ධි කළාය.
සුනේත්‍රා තිස් තුන් හැවිරිදි වැන්දඔුවකි. සර්පයකු දෂ්ඨ කිරීම නිසා ඇගේ සැමියා ඇයවත් ඇගේ දරු තිදෙනාත් අතැර මෙලොව හැර ගියේ මීට තුන් වසකට පමණ පෙරය. සුනේත්‍රාට දොලොස් වියැති දස වියැති සහ හත් වියැති පුතුන්ම තිදෙනෙකි වැඩිමහල් දරුවා මීට වසර පහකට පමණ පෙර පැවිදිවිය. ඒ අල්ලපු ගමේ පංසලේය. අනෙක් පුතුන් දෙදෙනා ගමේ පාසලේම අකුරු කරයි.
සුනේත්‍රාගේ ආදායම් මාර්ගය වූයේ තේ දළුය. තම සැමියාට අයත්ව තිබූ අක්කර දෙකක පමණ වපසැරිය ඇති තේ වත්තෙහි ආදායම වැඩි වියහියදම් නැති සුනේත්‍රාට සහ දරුවන්ට ජීවත් වීමට හොඳටම ප්‍රමාණවත් විය. තම සැමියාගේ මහගෙදර අසලින් ඉදිකර තිබූ ඔවුන්ගේ නිවහනහි මේවනවිට හතරෙන් තුනක පමණ වැඩ කොටසක් නිමකර තිබිණි.
සුනේත්‍රා කුඩාකල පටන්ම ආගම දහමට බොහෝ ලැදිය. සැන්දෑව් බුදුන් වඳින විට ඇය තුන් සූත්‍රයම ශබ්ධ නගා කියන්නීය. ඇයට කුමක් හෝ සිත් තැවුලක් ආවිට පංසලට ගොස් නිවී සැනහිල්ලේ ආගමික වතාවත් සිදුකර සිත සංසිඳුවා ගැනීම ඇගේ සිරිත විය.
තම දෙමව්පියනුත්, සැමියාගේ දෙමව්පියනුත් සොයුර සොයුරියනුත් හැර තම දුරකථන අංකය වෙනත් අයකුට දුන්නාදැයි සුනේත්‍රා කල්පනා කළාය. මීට සති තුනකට පමණ කලියෙන් සුමානෙට රුපියල් සීය ගානේ ගෙවන්න සී.එෆ්.එල්. බල්බ් විකුණන්නට ආ මිනිසා සිහිවිය. තමන් ඔහුගෙන් බල්බ් තුනක් ලබාගත් බවත් එවිට තම දුරකථන අංකය පොතෙහි ලියා ගත් බවත් ඇයට සිහිවිය. මේ කථා කළේ ඔහු වන්නට ඇතැයි ඇය අනුමාන කළාය. නමුත් දුරකථනයෙන් කථාකල පුද්ගලයායේ තිබූ සංවරශීලී කථාබහ මේ බලුප්කාරයාගේ කථා බහතුල නොමැතිබව ද ඇයට සිහිවිය. මොනව උනත් ආයේ කථාකලොත් හරියටම මේ කථාකරන්නේ කවුදැයි විමසා දැනගන්ට ඇය ඉටා ගත්තාය.
දින දෙකක් පමන ගෙවින. ආගන්තුග අංකයෙන් නැවත ඇමතුමක් නොආවේය. එදින දහවල් බලුප් කාරයා පැමිණ වාරික මුදල් එකතු කරන් ගිය අතර ඔහුගේද වෙනදාට වඩා වෙනසක් දක්නට නොවීය. මේ කරණා හේතු කරගෙන මුලින් ලැබුණු අමතුම ඇත්තටම වැරදීමක් වෙන්න ඇතැයි ඇය සිතුවාය. මෙසේ නිසොල්මනේ තවත් දවසක් පමණ ගතවුනි.
පසුදින සවස නැවතත් ආගන්තුගයාගේ ඇමතුම ලැබිණි.
"හෙලෝ"
"මම මේ පියල් කථාකරන්නේ, සමාවෙන්න මිස් කරදරයක් උනානම්, මම මේ දවස් ටිකේම හෙව්වා සරත් ගේ නම්බර් එක මේකම තමයි මිස්, මට වැරදීමක් වෙලා නෑ තරහ නැතුව සරත්ට ෆොන් එක දෙනවද?"
"මේ මං ඔහේට කිව්වා නේද මේක වැරදි නොම්බරයක් කියලා, ඔහේ ආයේ ඇයි මට කථා කරන්නේ. "
"මිස් මට කථා කරන්න ඕන සරත්ට"
"මේ.. ඇත්තටම ඔහේ කොහේද යන හොරෙකුට අහුවෙලා, ඒ මිනිහා ඔහේගෙන් සල්ලිත් අරගෙන බොරු නොම්බරේකුත් දීලා. මේක මගේ නම්බර් එක. මෙහේ සරත් කියල කෙනෙක් නෑ.. ...................."
ඇය කරුණු පැහැදිලි කරන්නට විය. ඇය කථාකර අවසන් වනතෙක් සාවධානව අසා සිටී පියල්
"එහෙනං මිස් මං ආයෙත් හොයල බලන්ම්" යයි කියා දුරකථනය විසන්ධී කලේය.
තමාගේ පැහැදිලි කිරීමෙන් සාර්ථක ප්‍රථිපල ලැබුණු බව ඇයට දැනිනි. ආයෙත් මේ මිනිසා තමාට කථා නොකරනු ඇතැයි ඇය සිතුවාය. එහෙත් ඒ එදින රාත්‍රිය වනතෙක් පමණී. රාත්‍රි අටට පමණ නැවතත් ඔහුගෙන් ඇමතුමකි.
"මෙච්චර කියලත් මේ මිනිහා අහන්නැතිහැටි. බනින්න ඕන ආයේ කථා නොකරන්නම" යැයි සිතාගත් ඇය දුරකථනය එසවුවාය.
"හෙලෝ.."
"ආ මිස්, මම පියල් කථාකරන්නේ.. මට අද හවස සරත්ව හම්බඋනා, මිනිහගේ නම්බර් එක මගේ ෆෝන් එකට දානකොට අංකයක් මාරු වෙලා ඒකයි වැරදිලා මිස්ට කෝල් කළේ.. අනේ සමාවෙන්න ඕන මිස්ට කරදර කළාට"
" දැං එතකොට අර සල්ලි හම්බුනැයි?"
" ඇත්තටම මිස්ට කියන්න මාර වැඩේනේ උනේ .. ......................... ............................... ................. .................................. ඉතිං මිස් ඌ මට අන්තිමට සල්ලිටික ඔක්කොම දුන්නා"
සිදුවීම පිළිබද විනාඩි දහයක පමණ විස්තර කිරීම අවශ්‍ය තැන්වලදී තබනු ලැබූ හූ මිටි තැබීම් හැර වෙනත් බාධාකිරීමකින් තොරව සුනේත්‍රා සවන් දුන්නාය. කෙසේ වෙතත් දුරකථන ඇමතුම අවසානයේ සුනේත්‍රාගේ සිතෙහි පියල් පිළිබද යම් මිත්‍රශ්‍රීලී හැගීමක් ඇතිව තිබිණ.
පසුදින රාත්‍රියෙහිද පියල්ගේ මිත්‍රශ්‍රීලි ඇමතුම ලැබිණ. පෙර දිනට වඩා දීර්ඝ වේලාවක් ඔවුන් දොඩමළු වූ අතර සුනේත්‍රාගේ ජීවිතයේ බොහෝ තැන් ඔහු හා පවසන්ට තරම් ඔවුන්ගේ මිතුදම දියුණු වී තිබිණ.
පියල් දැන් සෑම දිනකම පාහේ ඇයට ඇමතුම් ලබාදෙයි. ඇයද ඔහුගේ ඇමතුම එනතෙක් මග බලා හිදින්නීය. නමුත් මේ වන විට මුලින් දින වල තිබූ හිතවත් කමට එහා ගිය ආදරණීය හැගීමක් ඇයටද හොරෙන් ඇගේ හිතේ දළුලා තිබිණි. ඇගේ මුළු ජීවිත කථාවම දැන් කිසිදිනක නොදුටු ඔහු ඉදිරියේ දිගහැර තිබිණ.
"සුනේත්‍රා "
"මොකෝ "
"මං එන්නද?"
"කොහේද?"
"ඔයාගේ තුරුල්ලට"
"පිස්සුද"
"ඔව් හොදටම පිස්සු වැටිලා"
"ඉක්මනට ඕක හොදකර ගන්න වෙයි"
"හොඳකර ගන්න තමයි හදන්නේ"
ඉනික්බිති දෙදෙනාගේම ඇසුනේ සිහින් කෙඳිරිලි හඬවල් පමණී. කෙසේ නමුත් විනාඩි කිහිපයක දුරකථන ඇමතුම අවසානයේ වසර ගනණාවකින් පිරිමි පහසක් නොලැබූ ඇගේ සිරුර ඔහුගේ වදන් වලින් මුසපත් වී තිබිණ. දෙපා වෙව්ලා පනනැති වී යන්නාක් මෙන් ඇයට දැනුණි. ඔහුගෙන් ලැබුණු දීර්ඝ හාදුවකින් පසු දුරකථනය විසන්ධි කල ඇය තෘප්තිමත් සිතුවෙල්ලෙන් නිදන්නට විය..
නමුත් පසු දින ඇයට දැඩි කලකිරීමක් දැනණි. තමා තමාට පණමෙන් ආදරය කල මියගිය සැමියාට ද්‍රෝහි වූවා නොවේ දැයි සිතුණි. අනේ දෙයියනේ කවදාවත් දැකපු නැති මිනිහෙක් එක්ක කියපු දෙවල් ඇයට ඇය ගැනම ලැජ්ජා සිතුණි. ඇය තම මියගිය සැමියාගේ ඡායා රූපය දෙස මදක් බලා සිටියාය. අනේ මං කවදාවත් ඔයාට ද්‍රෝහිවෙන් නෑ ඇත්තමයි ඇය අදිටන් කර ගත්තාය.
හැන්දෑවට කොල් කරාම කියනව ආයෙත් මං එක්ක කථා කරන්න එපැයි කියලා. එච්චරයි අනික මං ඒ මනුස්සයව දැකලත් නෑ අඳුනන්නෙත් නෑ කෝල්කරන්න එපැයි කිව්වම හරිනේ. ඇත්තටම මේ අර බලුප් කාරයද දන්නෑ අයියෝ ඒ මිනිහනං ලැජ්ජාවේ බෑ, මෙකී නොකී දහසකුත් සිතුවිලි අතර ඇය හිත හදාගන්නට උත්සාහ කළාය.
එදින රාත්‍රියේද සුපුරුදු ඇමතුම ලැබිණි මුල් දෙවතාවේම ඇමතුම නොගෙන සිටියත් තුන්වන වතාවේ ඇය ඇමතුම ලබාගත්තාය.
"මේ හලෝ ඔහේ ආයේ මට කථාකරන්න එපා හරිය"
"ඇයි රත්තරං මේ ?"
"ඇයි කියන්නේ, මං දන්නෑ ඔහේ කවුද කියලවත්. අනික පව් වැඩ කරන්න මම කැමති නෑ, ඔහේ දන්නෝනේ මම ලමයි තුන් දෙනෙක් ඉන්න අම්ම කෙනෙක් කියලා, මට ඇත්ත කියනව ඔහේ අර බලුප් කාරයා නේද?"
"අනේ නෑ රත්තරං මම ඔය කියන බලුප්කාරයා දන්නෙවත් නෑ. හරි අපි දවසක හම්බෙමුකෝ එතකොට ඔයාට බලාගන්න පුළුවන් මං කවුද කියලා. ඔයා හිතන විදියට පවු කියන්නේ .... ........... ......... ... .. ... .. ...................................."
ඔහුගේ දීර්ඝ කරුණු පැහැදිලි කිරීම අවසානයේ ඇගේ සිත නැවතත් අශාවේ හස්තයන් විසින් ඩැහැගෙන තිබිණ. නොබෝ වේලාවකින් ඇයගේ සිහින් කෙඳිරිලි හඬ ඇසෙන්නට විය. කෙසේ නමුත් ඇමතුම අවසානයේ හැද සිටි ඇදුම් සොයන්නටද ඇයට වෙහෙසෙන්නට සිදුවූවාය.
ඔහු කථාකල පරිදි ඔවන් මුණගැහෙන්නට යාමට ඇය අදිමදි කළාය නමුත් ඔහුගේ වදන් හමුවේ ඇයගේ අදිමදි කිරීම සැනින් අවලංගු විය. දින තුනකට පමන පසු ඔවුන් දෙදෙනා මුණ ගැසෙන්නට තීරණය කලේය. නමුත් ඇයට මොකක්දෝ ලොකු චකිතයක් දැනුණි. නෑ මට දැනගන්න ඕන මේ මනුස්සය කව්ද කියලා, නොගියොත් කොහොමද මේ කථාකරන්නේ කවුද කියල දැනගන්නේ. අනික මං ගිහිං කථාකරල එනව විතරයිනේ. ඇය යාමට ගත් තීරණය සාධාරණය කරන්නට හේතු සොයන්නට වූවාය. නමුත් ඇය එදින තම මියගිය සැමියාගේ ඡායාරූපය මගැර ගියාය.
උදෙන්ම දරුවන් දෙදෙනා මහගෙදරට යැවූ සුනේත්‍රා නගරය බලා ඇදෙන බසයකට ගොඩවිය බසයේ ගමන් කල පැය එක හමාරක කාලය තුල ඇගේ සිතුවිලි විසින් ඇයට වද දෙන්නටවිය. අපරාදේ මං මේ ගමන ආවේ, නෑවිත් හිටියනං හරි මේ මිනිහා මොකාද කියලවත් දන්නෑ. අනික දරුවො තුන් දෙනෙක් ඉන්න අම්ම කෙනෙක් ? අයියෝ මං මේ මොනවද කරන්නේ බස්එකෙන් බැහැලා අපහු ගෙදර යනවා, නෑ නෑ ආපු එකේ මං මිනිහව හම්බුවෙලාම යනවා.
බසයෙන් බැසගත් ඇය ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තාය. කියූ මග විස්තර වලට අනුව විනාඩි කිහිපයක් යන්නට පෙර ඔහුව සොයාගත හැකිවිය. එතැන සිටියේ ඇය සිතූ බලුප් කාරයා නොවේ. ප්‍රසන්න පෙනුුමක් ඇති වයස තිහක් පමණ වන බොහෝ පිළිවලට හැද පැළඳගත් තරුණයෙක් එහි විය.
"ඉතිං...?"
අසන්නට බොහෝ දේ තිබුණත් අය ප්‍රශ්ණාර්ථ හැඟීමකින් කිසිත් නොකියා ඔහු දෙස බලා සිටියාය. නිහඬ බව බිඳිමින් ඔහු නැවතත් කථාකරන්වට විය.
"මොකද බයවෙලා වගේ මම තමයි පියල්? මේ මෙතැන කථාකරන්න බෑ අපි කොහාට හරි යං"
"කොහෙද යන්න‍ෙ"
"එන්නකෝ..."
ත්‍රී රෝද රථයකට කථාකල ඔහු ඇයගේ අතින් ඇදගෙනම එයට ගොඩවිය. කුමක්දෝ තැනකට යමු යැයි ඔහු රියදුරුට කීවද ඇයට ඒ කොතැනදැයි නොවැහැටුනි. අනේ මේ කවුද මං මේ කොහේද එක්කං යන්නේ ඇගේ පපුව වේගෙන් ගැහෙන්නට විය.
"ඔයා බය වෙලාද? බය වෙන්න එපා මං ලඟ ඉන්නවනේ "
විනාඩි තුනක පම ගමනකින් පසු නගරයෙන් මදක් එපිටින් වූ නවාතැන් පොලක ත්‍රී රොද රිය නතර විය. ඉන් බැසගත් ඔහු ඇයවත් අතින් අල්ලාගෙනම කාමරයකට වැදුණි.
ඇයට ඔහු හා දොඩමළුවන්නට අවැසි උවත් ඔහුට එයිට එහා ගිය රාජකාරියක් විය. මස් කුට්ටියක් හමුවූ සුනඛයෙකු සේ ඔහු ඇයව රසවිඳින්නට විය. ඇයට භීතිය ද ඔහුට ප්‍රීත්‍රිය ද රැඳුනු වෙහෙසකර පැය බාගයකින් පසු ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් ඔහු හතිඅරින්නට විය. නිරුවතින්ම නාන කාමරය වෙත දිව ගිය ඈ මුව තුල රැදි සියල්ලෙන් කොටසක් හෝ කුසතුලට යා නොදී සෝදා හරින්ට උත්සාහ කළාය..
තවත් මිනිත්තු විස්සක් පමණ වනවිට ඔවුන් නැවතත් නගරයෙහි විය.
"අර තියෙන්නේ ඔයාලගේ ගමට යන බස් එක, කීයට යයිද දන්නෑ."
"දන්නෑ.. මං යනවා"
බසයට ගොඩවූ ඈ කවුළුවෙන් ඔහු දෙස බැළුවාය. මද සිනහවක් පෑ ඔහු ආපසු හැරී යන්නට ගියේය. ඇයට මහත් වේදනාවක් දැණින. තමන් ආවේ කොතෙක් දේ ඔහු හා කථා කරන්නද, නමුත් අන්තිමට සිදුවූදේ මතක් කරන්නටවත් ඇයට අප්‍රිය විය. මේ කොහේද යන මිනිහෙක් හින්ද මං මගේ ජීවිතේ විනාශ කරගත්තා. අනේ දෙයියනේ මං මගේ රත්තරං මනුස්සයට, දරු තුන්දෙනාට අම්මල තාත්තලට ද්‍රෝහි උනා. මේ මොන අපරාධයක්ද මං කරගත්තේ.. ඇයට නොදැනුවත්වම දෑසින් කඳුලින් තෙත් විය. බස් රථයේ ඉදිරිපස අසුනට හිස තියාගත් ඇය. කිසිවෙකුටත් නෑසෙන්නට හඬන්නට විය.
බසයෙන් බැසගත් ඇය නිවසට ආවේ කෙසේදැයි ඇයට නිනව්වක් නැත. වෙනදා පසුකර එන සපුරුදු දසුන් අද තිබුණාදැයි මතක නැත. නිවසට පැමිණි ඇය මුලින්ම තම ජංගම දුරකථනයේ වූ සිම්පත ලිපට දමා පුළුස්සා දැමීය ඉනික්බිති දොර වසා දැමූ ඇය තම මියගිය සැමියාගේ ඡායාරූපය පපුවට තුරුළුකරගෙන මහ හයියෙන් ඉකිගසා වැලපෙන්නට විය.
පසුදා උදයෙම ඇය පංසලට ගියාය. තමාට දුකක් කරදරයක් වූ හැම වේලාවකම සිතට සහනය ගෙනදුනේ මේ පංසලේ බෝ මළුවයි. තමන් උගෙන ඇති සියළු ගාථාවන් කියමින් වන්දනා මාන කර තමාගේ හිතට සහනයක් දෙන්නැයි ඇය ඉල්ලා සිටියාය. පැය කිහිපයක් පංසලේ ගතකල ඇය තම සිතෙහි වූ වේදනාව බොහෝදුරට සමනය කරගෙන නැවතත් නිවසට පැමිණියාය. සැන්දෑ ජාමයෙහි නිවසෙහි බුදුන් වැඳි ඇයට මහත් සැනසිල්ලක් දැනින. ඔය වගේ මෝඩකං නං ආයේ කවදාවත් කරන්නෑ, ඇය දැඩිව සිතාගත්තාය,
තම සිතුවිලිත් සමග මහත් සටනක් කල ඇය ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් තම පුතුන් දෙදෙනාද තුරුලට ගෙන නිදන්නට විය.
පසු දිනට පහන් විය දරු දෙදෙනා පාසල් යැවූ ඇය තේ දළු නෙලීමට පිටත් වන්නට සූදානම් විය. සැනෙකින් මෝටර් බයිසිකලයක් මිදුලෙහි නතර කරනවා ඇසුණි. නිවසෙහි ඉදරිපසට දිවගිය ඇයට දැකගන්නට හැකිවූයේ වාරික මුදල් එකතු කිරීමට බලුප් කාරයා පැමිණ ඇති බවයි.
"තව වාරික කීයෙයි මම ගෙවන්න ඕන"
මුදල් දෙන ගමන්ම ඇය ඇසීය.
"අද ගෙව්වට පස්සේ තව වාරික දෙකයි"
මුදල් ගෙවූ රිසිට් පත ඇය අත තබන ගමන්ම ඔහු පවසුවේය. රිසිට් පතද රැගෙන ඇය ආපසු හැරුණා පමණී..
"මේ... ඒක නෙවෙයි, ඔයා පෙරේදා ටවුන් එකේ හිටියා නේද....? "
"මේ මං ඔහේට කිව්වා නේද මේක වැරදි නොම්බරයක් කියලා, ඔහේ ආයේ ඇයි මට කථා කරන්නේ. "
"මිස් මට කථා කරන්න ඕන සරත්ට"
"මේ.. ඇත්තටම ඔහේ කොහේද යන හොරෙකුට අහුවෙලා, ඒ මිනිහා ඔහේගෙන් සල්ලිත් අරගෙන බොරු නොම්බරේකුත් දීලා. මේක මගේ නම්බර් එක. මෙහේ සරත් කියල කෙනෙක් නෑ.. ...................."
ඇය කරුණු පැහැදිලි කරන්නට විය. ඇය කථාකර අවසන් වනතෙක් සාවධානව අසා සිටී පියල්
"එහෙනං මිස් මං ආයෙත් හොයල බලන්ම්" යයි කියා දුරකථනය විසන්ධී කලේය.
තමාගේ පැහැදිලි කිරීමෙන් සාර්ථක ප්‍රථිපල ලැබුණු බව ඇයට දැනිනි. ආයෙත් මේ මිනිසා තමාට කථා නොකරනු ඇතැයි ඇය සිතුවාය. එහෙත් ඒ එදින රාත්‍රිය වනතෙක් පමණී. රාත්‍රි අටට පමණ නැවතත් ඔහුගෙන් ඇමතුමකි.
"මෙච්චර කියලත් මේ මිනිහා අහන්නැතිහැටි. බනින්න ඕන ආයේ කථා නොකරන්නම" යැයි සිතාගත් ඇය දුරකථනය එසවුවාය.
"හෙලෝ.."
"ආ මිස්, මම පියල් කථාකරන්නේ.. මට අද හවස සරත්ව හම්බඋනා, මිනිහගේ නම්බර් එක මගේ ෆෝන් එකට දානකොට අංකයක් මාරු වෙලා ඒකයි වැරදිලා මිස්ට කෝල් කළේ.. අනේ සමාවෙන්න ඕන මිස්ට කරදර කළාට"
" දැං එතකොට අර සල්ලි හම්බුනැයි?"
" ඇත්තටම මිස්ට කියන්න මාර වැඩේනේ උනේ .. ......................... ............................... ................. .................................. ඉතිං මිස් ඌ මට අන්තිමට සල්ලිටික ඔක්කොම දුන්නා"
සිදුවීම පිළිබද විනාඩි දහයක පමණ විස්තර කිරීම අවශ්‍ය තැන්වලදී තබනු ලැබූ හූ මිටි තැබීම් හැර වෙනත් බාධාකිරීමකින් තොරව සුනේත්‍රා සවන් දුන්නාය. කෙසේ වෙතත් දුරකථන ඇමතුම අවසානයේ සුනේත්‍රාගේ සිතෙහි පියල් පිළිබද යම් මිත්‍රශ්‍රීලී හැගීමක් ඇතිව තිබිණ.
පසුදින රාත්‍රියෙහිද පියල්ගේ මිත්‍රශ්‍රීලි ඇමතුම ලැබිණ. පෙර දිනට වඩා දීර්ඝ වේලාවක් ඔවුන් දොඩමළු වූ අතර සුනේත්‍රාගේ ජීවිතයේ බොහෝ තැන් ඔහු හා පවසන්ට තරම් ඔවුන්ගේ මිතුදම දියුණු වී තිබිණ.
පියල් දැන් සෑම දිනකම පාහේ ඇයට ඇමතුම් ලබාදෙයි. ඇයද ඔහුගේ ඇමතුම එනතෙක් මග බලා හිදින්නීය. නමුත් මේ වන විට මුලින් දින වල තිබූ හිතවත් කමට එහා ගිය ආදරණීය හැගීමක් ඇයටද හොරෙන් ඇගේ හිතේ දළුලා තිබිණි. ඇගේ මුළු ජීවිත කථාවම දැන් කිසිදිනක නොදුටු ඔහු ඉදිරියේ දිගහැර තිබිණ.
"සුනේත්‍රා "
"මොකෝ "
"මං එන්නද?"
"කොහේද?"
"ඔයාගේ තුරුල්ලට"
"පිස්සුද"
"ඔව් හොදටම පිස්සු වැටිලා"
"ඉක්මනට ඕක හොදකර ගන්න වෙයි"
"හොඳකර ගන්න තමයි හදන්නේ"
ඉනික්බිති දෙදෙනාගේම ඇසුනේ සිහින් කෙඳිරිලි හඬවල් පමණී. කෙසේ නමුත් විනාඩි කිහිපයක දුරකථන ඇමතුම අවසානයේ වසර ගනණාවකින් පිරිමි පහසක් නොලැබූ ඇගේ සිරුර ඔහුගේ වදන් වලින් මුසපත් වී තිබිණ. දෙපා වෙව්ලා පනනැති වී යන්නාක් මෙන් ඇයට දැනුණි. ඔහුගෙන් ලැබුණු දීර්ඝ හාදුවකින් පසු දුරකථනය විසන්ධි කල ඇය තෘප්තිමත් සිතුවෙල්ලෙන් නිදන්නට විය..
නමුත් පසු දින ඇයට දැඩි කලකිරීමක් දැනණි. තමා තමාට පණමෙන් ආදරය කල මියගිය සැමියාට ද්‍රෝහි වූවා නොවේ දැයි සිතුණි. අනේ දෙයියනේ කවදාවත් දැකපු නැති මිනිහෙක් එක්ක කියපු දෙවල් ඇයට ඇය ගැනම ලැජ්ජා සිතුණි. ඇය තම මියගිය සැමියාගේ ඡායා රූපය දෙස මදක් බලා සිටියාය. අනේ මං කවදාවත් ඔයාට ද්‍රෝහිවෙන් නෑ ඇත්තමයි ඇය අදිටන් කර ගත්තාය.
හැන්දෑවට කොල් කරාම කියනව ආයෙත් මං එක්ක කථා කරන්න එපැයි කියලා. එච්චරයි අනික මං ඒ මනුස්සයව දැකලත් නෑ අඳුනන්නෙත් නෑ කෝල්කරන්න එපැයි කිව්වම හරිනේ. ඇත්තටම මේ අර බලුප් කාරයද දන්නෑ අයියෝ ඒ මිනිහනං ලැජ්ජාවේ බෑ, මෙකී නොකී දහසකුත් සිතුවිලි අතර ඇය හිත හදාගන්නට උත්සාහ කළාය.
එදින රාත්‍රියේද සුපුරුදු ඇමතුම ලැබිණි මුල් දෙවතාවේම ඇමතුම නොගෙන සිටියත් තුන්වන වතාවේ ඇය ඇමතුම ලබාගත්තාය.
"මේ හලෝ ඔහේ ආයේ මට කථාකරන්න එපා හරිය"
"ඇයි රත්තරං මේ ?"
"ඇයි කියන්නේ, මං දන්නෑ ඔහේ කවුද කියලවත්. අනික පව් වැඩ කරන්න මම කැමති නෑ, ඔහේ දන්නෝනේ මම ලමයි තුන් දෙනෙක් ඉන්න අම්ම කෙනෙක් කියලා, මට ඇත්ත කියනව ඔහේ අර බලුප් කාරයා නේද?"
"අනේ නෑ රත්තරං මම ඔය කියන බලුප්කාරයා දන්නෙවත් නෑ. හරි අපි දවසක හම්බෙමුකෝ එතකොට ඔයාට බලාගන්න පුළුවන් මං කවුද කියලා. ඔයා හිතන විදියට පවු කියන්නේ .... ........... ......... ... .. ... .. ...................................."
ඔහුගේ දීර්ඝ කරුණු පැහැදිලි කිරීම අවසානයේ ඇගේ සිත නැවතත් අශාවේ හස්තයන් විසින් ඩැහැගෙන තිබිණ. නොබෝ වේලාවකින් ඇයගේ සිහින් කෙඳිරිලි හඬ ඇසෙන්නට විය. කෙසේ නමුත් ඇමතුම අවසානයේ හැද සිටි ඇදුම් සොයන්නටද ඇයට වෙහෙසෙන්නට සිදුවූවාය.
ඔහු කථාකල පරිදි ඔවන් මුණගැහෙන්නට යාමට ඇය අදිමදි කළාය නමුත් ඔහුගේ වදන් හමුවේ ඇයගේ අදිමදි කිරීම සැනින් අවලංගු විය. දින තුනකට පමන පසු ඔවුන් දෙදෙනා මුණ ගැසෙන්නට තීරණය කලේය. නමුත් ඇයට මොකක්දෝ ලොකු චකිතයක් දැනුණි. නෑ මට දැනගන්න ඕන මේ මනුස්සය කව්ද කියලා, නොගියොත් කොහොමද මේ කථාකරන්නේ කවුද කියල දැනගන්නේ. අනික මං ගිහිං කථාකරල එනව විතරයිනේ. ඇය යාමට ගත් තීරණය සාධාරණය කරන්නට හේතු සොයන්නට වූවාය. නමුත් ඇය එදින තම මියගිය සැමියාගේ ඡායාරූපය මගැර ගියාය.
උදෙන්ම දරුවන් දෙදෙනා මහගෙදරට යැවූ සුනේත්‍රා නගරය බලා ඇදෙන බසයකට ගොඩවිය බසයේ ගමන් කල පැය එක හමාරක කාලය තුල ඇගේ සිතුවිලි විසින් ඇයට වද දෙන්නටවිය. අපරාදේ මං මේ ගමන ආවේ, නෑවිත් හිටියනං හරි මේ මිනිහා මොකාද කියලවත් දන්නෑ. අනික දරුවො තුන් දෙනෙක් ඉන්න අම්ම කෙනෙක් ? අයියෝ මං මේ මොනවද කරන්නේ බස්එකෙන් බැහැලා අපහු ගෙදර යනවා, නෑ නෑ ආපු එකේ මං මිනිහව හම්බුවෙලාම යනවා.
බසයෙන් බැසගත් ඇය ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තාය. කියූ මග විස්තර වලට අනුව විනාඩි කිහිපයක් යන්නට පෙර ඔහුව සොයාගත හැකිවිය. එතැන සිටියේ ඇය සිතූ බලුප් කාරයා නොවේ. ප්‍රසන්න පෙනුුමක් ඇති වයස තිහක් පමණ වන බොහෝ පිළිවලට හැද පැළඳගත් තරුණයෙක් එහි විය.
"ඉතිං...?"
අසන්නට බොහෝ දේ තිබුණත් අය ප්‍රශ්ණාර්ථ හැඟීමකින් කිසිත් නොකියා ඔහු දෙස බලා සිටියාය. නිහඬ බව බිඳිමින් ඔහු නැවතත් කථාකරන්වට විය.
"මොකද බයවෙලා වගේ මම තමයි පියල්? මේ මෙතැන කථාකරන්න බෑ අපි කොහාට හරි යං"
"කොහෙද යන්න‍ෙ"
"එන්නකෝ..."
ත්‍රී රෝද රථයකට කථාකල ඔහු ඇයගේ අතින් ඇදගෙනම එයට ගොඩවිය. කුමක්දෝ තැනකට යමු යැයි ඔහු රියදුරුට කීවද ඇයට ඒ කොතැනදැයි නොවැහැටුනි. අනේ මේ කවුද මං මේ කොහේද එක්කං යන්නේ ඇගේ පපුව වේගෙන් ගැහෙන්නට විය.
"ඔයා බය වෙලාද? බය වෙන්න එපා මං ලඟ ඉන්නවනේ "
විනාඩි තුනක පම ගමනකින් පසු නගරයෙන් මදක් එපිටින් වූ නවාතැන් පොලක ත්‍රී රොද රිය නතර විය. ඉන් බැසගත් ඔහු ඇයවත් අතින් අල්ලාගෙනම කාමරයකට වැදුණි.
ඇයට ඔහු හා දොඩමළුවන්නට අවැසි උවත් ඔහුට එයිට එහා ගිය රාජකාරියක් විය. මස් කුට්ටියක් හමුවූ සුනඛයෙකු සේ ඔහු ඇයව රසවිඳින්නට විය. ඇයට භීතිය ද ඔහුට ප්‍රීත්‍රිය ද රැඳුනු වෙහෙසකර පැය බාගයකින් පසු ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් ඔහු හතිඅරින්නට විය. නිරුවතින්ම නාන කාමරය වෙත දිව ගිය ඈ මුව තුල රැදි සියල්ලෙන් කොටසක් හෝ කුසතුලට යා නොදී සෝදා හරින්ට උත්සාහ කළාය..
තවත් මිනිත්තු විස්සක් පමණ වනවිට ඔවුන් නැවතත් නගරයෙහි විය.
"අර තියෙන්නේ ඔයාලගේ ගමට යන බස් එක, කීයට යයිද දන්නෑ."
"දන්නෑ.. මං යනවා"
බසයට ගොඩවූ ඈ කවුළුවෙන් ඔහු දෙස බැළුවාය. මද සිනහවක් පෑ ඔහු ආපසු හැරී යන්නට ගියේය. ඇයට මහත් වේදනාවක් දැණින. තමන් ආවේ කොතෙක් දේ ඔහු හා කථා කරන්නද, නමුත් අන්තිමට සිදුවූදේ මතක් කරන්නටවත් ඇයට අප්‍රිය විය. මේ කොහේද යන මිනිහෙක් හින්ද මං මගේ ජීවිතේ විනාශ කරගත්තා. අනේ දෙයියනේ මං මගේ රත්තරං මනුස්සයට, දරු තුන්දෙනාට අම්මල තාත්තලට ද්‍රෝහි උනා. මේ මොන අපරාධයක්ද මං කරගත්තේ.. ඇයට නොදැනුවත්වම දෑසින් කඳුලින් තෙත් විය. බස් රථයේ ඉදිරිපස අසුනට හිස තියාගත් ඇය. කිසිවෙකුටත් නෑසෙන්නට හඬන්නට විය.
බසයෙන් බැසගත් ඇය නිවසට ආවේ කෙසේදැයි ඇයට නිනව්වක් නැත. වෙනදා පසුකර එන සපුරුදු දසුන් අද තිබුණාදැයි මතක නැත. නිවසට පැමිණි ඇය මුලින්ම තම ජංගම දුරකථනයේ වූ සිම්පත ලිපට දමා පුළුස්සා දැමීය ඉනික්බිති දොර වසා දැමූ ඇය තම මියගිය සැමියාගේ ඡායාරූපය පපුවට තුරුළුකරගෙන මහ හයියෙන් ඉකිගසා වැලපෙන්නට විය.
පසුදා උදයෙම ඇය පංසලට ගියාය. තමාට දුකක් කරදරයක් වූ හැම වේලාවකම සිතට සහනය ගෙනදුනේ මේ පංසලේ බෝ මළුවයි. තමන් උගෙන ඇති සියළු ගාථාවන් කියමින් වන්දනා මාන කර තමාගේ හිතට සහනයක් දෙන්නැයි ඇය ඉල්ලා සිටියාය. පැය කිහිපයක් පංසලේ ගතකල ඇය තම සිතෙහි වූ වේදනාව බොහෝදුරට සමනය කරගෙන නැවතත් නිවසට පැමිණියාය. සැන්දෑ ජාමයෙහි නිවසෙහි බුදුන් වැඳි ඇයට මහත් සැනසිල්ලක් දැනින. ඔය වගේ මෝඩකං නං ආයේ කවදාවත් කරන්නෑ, ඇය දැඩිව සිතාගත්තාය,
තම සිතුවිලිත් සමග මහත් සටනක් කල ඇය ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් තම පුතුන් දෙදෙනාද තුරුලට ගෙන නිදන්නට විය.
පසු දිනට පහන් විය දරු දෙදෙනා පාසල් යැවූ ඇය තේ දළු නෙලීමට පිටත් වන්නට සූදානම් විය. සැනෙකින් මෝටර් බයිසිකලයක් මිදුලෙහි නතර කරනවා ඇසුණි. නිවසෙහි ඉදරිපසට දිවගිය ඇයට දැකගන්නට හැකිවූයේ වාරික මුදල් එකතු කිරීමට බලුප් කාරයා පැමිණ ඇති බවයි.
"තව වාරික කීයෙයි මම ගෙවන්න ඕන"
මුදල් දෙන ගමන්ම ඇය ඇසීය.
"අද ගෙව්වට පස්සේ තව වාරික දෙකයි"
මුදල් ගෙවූ රිසිට් පත ඇය අත තබන ගමන්ම ඔහු පවසුවේය. රිසිට් පතද රැගෙන ඇය ආපසු හැරුණා පමණී..
"මේ... ඒක නෙවෙයි, ඔයා පෙරේදා ටවුන් එකේ හිටියා නේද....? "
Comments
Post a Comment